Mensen discrimineren.
Ja ook de liefste, aardigste, vriendelijkste personen doen dat, onbewust, soms.
Vanuit de biologie is dat goed te verklaren. Ons brein deelt namelijk ieder organisme direct in een hokje. Gaat dit me bijten of ziek maken? Kan ik het aaien of knuffelen? Is deze persoon vriendelijk, benaderbaar en leuk of moet ik afstand bewaren?
Je neem ontzettend veel dingen waar op een dag. En al die dingen plaats je, vaak onbewust, de hele dag in hokjes. Alleen niet gewoon eventuele schadelijke organismen, maar dus ook mensen.
Je kijkt of mensen in jouw persoonlijke bubbel passen. De vraag is alleen wat je er daarna mee doet.
Ik was vroeger zo’n persoon die met één blik bepaalde of je in mijn bubbel mocht komen of er voor altijd buiten zou vallen. Daarbij keek ik niet naar huidskleur, geaardheid of geloof maar of je in die ene blik vriendelijk of niet overkwam.
Tegenwoordig weet ik dat er heel wat meer momenten nodig zijn om te bepalen of iemand wel of niet in mijn bubbel past. Nog steeds kan ik mensen op het eerste gezicht aardig vinden en die hoop ik er altijd in te houden. Wel probeer ik ook bewust om te gaan met mensen die normaal gesproken niet in mijn bubbel zouden passen en dat levert interessante nieuwe standpunten en inzichten op.
De politiek maakt ook dankbaar gebruik van bubbels. Iedere politieke partij heeft wel een eigen bubbel en sommige adverteren deze groots. De BoerenBurgerBeweging en de partij voor de dieren bijvoorbeeld hebben het al in de naam staan. Iedere partijprogramma gaat wel over een bepaalde bubbel.
Sommige vinden bijvoorbeeld dat asielzoekers niet in de bubbel horen, of juist wel. Anderen richten zich meer op het uitsluiten of juist insluiten van een bepaald geloof. Als kiezer is het moeilijk om de politiek te bekijken buiten de bubbels om. Dit vind ik een belangrijke les voor leerlingen dus oefen ik dit elk jaar met klas 1.
Omdat ik biologie geef betrek ik dit natuurlijk dan op een biologisch onderwerp zoals orgaandonatie.
Ik lees een stelling voor en laat leerlingen een kant kiezen, mee eens of oneens. In het midden betekend dat je het nog niet weet. Daarna gaan ze elkaar proberen over te halen om van kant te wisselen. Als alle leerlingen aan 1 kant staan dan neem ik die rol op me. Elke keer lukt het weer om een aantal leerlingen van kant te laten wisselen.
Het nabespreken hierin is het belangrijkste. Bijna altijd geven de leerlingen aan dat het moeilijk is om een kant te kiezen als ze verschillende argumenten horen. De les die ik ze mee wil geven is dat je altijd van mening mag veranderen, je leert tenslotte elke dag bij. Hopelijk leren ze hierdoor dat er nog een hele nieuwe, interessante wereld is buiten je bubbel om.